Met Hub Vanhommerig verliest KVC Oranje opnieuw een clubicoon. Hub was tussen 1977 en 1997 voorzitter van de club, een sabbatical van een jaartje daargelaten.
Wat hem kenmerkte, ook op latere leeftijd, was de clubtrouw die erin gebakken zat. Dat was zo tijdens zijn voorzitterschap, maar ook in de recente jaren. Hub kende als voorzitter in de periode tussen 1977 en 1997 niet echt veel sportieve hoogtepunten. Sterker nog, de mindere jaren hadden de overhand en successen waren op de vingers van één hand te tellen. Alleen in het seizoen 1987-1988 mocht hij met het eerste elftal een kampioenschap vieren, hetgeen promotie uit de toenmalige Afdeling Limburg naar de vierde klasse KNVB opleverde. Hij vertelde er graag en enthousiast over.
Op één ding was hij bijzonder trots, destijds en ook op het laatst. In de jubileumgids ter ere van het 100-jarig bestaansfeest van KVC Oranje liet hij optekenen (citaat): ,,We zijn altijd een club met een goede reputatie gebleven. KVC Oranje had aanzien overal, zowel binnen als buiten Kerkrade. Dat bleek met name bij contacten met andere verenigingen.” Bij zijn aftreden in 1997 werd Hub benoemd tot erevoorzitter. “Kan dat wel, ik ben nog zo jong?”, vroeg hij zich hardop af. Maar hij had het verdiend, toen al.
Hub was en bleef ook altijd erop gefocust om de gedragscodes binnen de club op een hoog niveau te houden. Zelf gaf hij daarin het goede voorbeeld. Bij alle clubs in de regio was hij een graag geziene gast. Ook binnen de KNVB stond Hub er goed op. Hij was een maatschappelijk betrokken persoonlijkheid. Behalve KVC Oranje maakten meerdere organisaties graag volop gebruik van zijn vaardigheden en inzet.
Hub dacht ook met plezier terug aan carnavalsavonden binnen KVC Oranje, het roemruchte veteranenelftal en de supporters-vereniging die de club rijk is geweest. Als hij erover sprak, verscheen een glimlach op zijn gezicht. Hij sprak er graag over. Namen als die van Andries Winkens, Wim Langenhuizen, Hub Peters, Piet Laeven kwamen dan voorbij. Hij sprak er met plezier en vol waardering over, net als over Winand Heijltjes, Tjeu Scholtes, Peter Eck, Willy Heinen, Jos Duisings, Huub Engelen, Eric Schlösser, Jos Gelissen en Cap Becholz, allemaal mensen die zich voor KVC Oranje hebben ingezet en voor wie hij veel waardering had.
Wat Hub de laatste jaren veel deugd deed, was het feit dat de jongere generatie taken meer en meer heeft opgepakt en daarmee verantwoordelijkheid genomen.
Toen hij een paar jaar geleden zag dat de club in lastig vaarwater terecht was gekomen, besloot hij het niet bij praten te laten. Nee, Hub voegde de daad bij het woord en trad opnieuw toe het bestuur, nu als penningmeester. Met hart en ziel zette hij zich in om de club omhoog te stuwen. Hij verzamelde mensen om zich heen en samen met een aantal anderen werd het financiële plaatje weer een stuk fraaier ingekleurd. Het aantal reclameborden langs het veld nam toe, diverse teams werden in nieuwe kleding gestoken. Hij kreeg loon naar werken. Veel plezier mocht hij nu beleven aan de sportieve successen die KVC Oranje de laatste jaren aaneenreeg.
De reis in een echte (supporters)bus naar de kampioenswedstrijd in de vijfde klasse bij RKSVB in Ubachsberg, de titel in de vierde klasse twee jaar later behaald bij RKTSV in Terwinselen, Hub genoot er zichtbaar van. Net als hij kon genieten van de overwinningen in de derde klasse die daarna werden behaald.
Hub was ook een verbindende factor. Hij praatte je niet onder de tafel, maar wat hij zei, sneed hout en liet aan duidelijkheid niets te wensen over. Als je iets deed wat Hub niet zinde, kreeg je dat te horen. Luid en duidelijk. Rechtstreeks, niet via anderen. Ook al was je het niet met hem eens, kwaad kon je daarom niet worden op Hub; hij het deed in het belang van de club en was goudeerlijk. En als problemen waren tussen mensen, was hij nooit te beroerd om zaken met zijn diplomatieke aanpak weer in goede banen te leiden. Hub kende iedereen binnen de club, in alle geledingen, en iedereen kende Hub. Hub was een graag geziene gast binnen KVC Oranje!
Hub is er niet meer. Weer valt een clubicoon, een duizendpoot die goud waard was voor de club, weg. Maar meer nog, een prachtig mens heeft ons verlaten. Is het voor KVC Oranje een groot verlies, voor de familie is het verlies nog vele malen groter. Wij wensen Claire, Pieter en Mirjal, Joppe en Eva, Jessie en René en Daniek alle sterkte in deze ontzettend moeilijke tijd.
Hub, we zullen het nooit vergeten, de gevleugelde woorden: ’t kunt wal jod, mar nit van alling.
